Επί ώρες πριν την εκκίνηση στο Σακχίρ, είχαμε έντονο παρασκήνιο και συζητήσεις από «μεγάλα κεφάλια» του σπορ, σχετικά με το πόσο πρέπει να αλλάξουν οι κανονισμοί, ο ήχος, οι ισορροπίες, για να μη «πεθάνει» η F1. Ώρες μετά τον τερματισμό στο Σακχίρ, εμείς οι κοινοί θνητοί και απλοί θεατές, ακόμα παραμιλάμε από το θέαμα που απολαύσαμε επί 57 γύρους στο φαντασμαγορικό νυχτερινό σκηνικό στην καρδιά της ερήμου. Τι από τα δύο λοιπόν ισχύει;
Σίγουρα μας συγκλόνισε αυτός ο αγώνας, είδαμε ατελείωτες μάχες – πολλές μάλιστα ανάμεσα σε teammates. Τους Lewis Hamilton/Nico Rosberg να αποδεικνύουν πως είναι εφικτό να παλεύεις στον πόντο, αλλά δίκαια και με σεβασμό στον ομόσταβλο/αντίπαλο σου.
Τις Force India και τις Williams να πηγαίνουν τον μισό αγώνα σαν τους Χιώτες «δυο δυο» αγχώνοντας τους τεχνικούς στο pit wall, ακόμα και τις Red Bull είδαμε να κοντράρονται. Από θέαμα λοιπόν, να φαν’ κι οι κότες. Παράλληλα, αποδείχθηκε κάτι που σας έλεγα από πριν τον αγώνα. Πως οι διαφορές ανάμεσα σε Force India, Red Bull, Williams, McLaren, Ferrari, είναι μικρές. Εκεί που έχουμε, όχι τη θεωρία του χάους αλλά αγωνιστικό χάος, είναι ανάμεσα στη Mercedes και όλους τους άλλους. Αν μετά το αυτοκίνητο ασφαλείας πρόλαβαν να ρίξουν σχεδόν μισό λεπτό στον ανταγωνισμό, χωρίς αυτό, θα έριχναν γύρο.
Οι W05 ήταν σε άλλο πλανήτη και ευτυχώς, Hamilton/Rosberg έριζαν για το ποιος θα τον κυβερνήσει απόψε. Ο Lewis πήρε τη μάχη, ο Nico εξακολουθεί να έχει το πάνω χέρι στον πόλεμο. Ο Βρετανός έκανε εκκίνηση για σεμινάριο, διαχειρίστηκε σωστά τα ελαστικά του (πάνε οι εποχές που τα έτρωγε όπως ο Πόλντο τα χάμπουργκερ) και το σημαντικότερο, η αμυντική του τακτική όταν στο φινάλε πάλευε με τα μεσαία Pirelli να αντέξει στις επιθέσεις του Rosberg που είχε τα μαλακά, έχει ήδη προστεθεί στο μεγάλο μαύρο βιβλίο με τις μεγαλύτερες παραστάσεις της F1. Το ψυχολογικό αβαντάζ που απέκτησε, ίσως αξίζει περισσότερο από τους 25 βαθμούς της νίκης.
Όσο για τον Rosberg, όταν θέλεις να κάνεις το «βήμα παραπάνω» και από «καλός οδηγός» να γίνεις «παγκόσμιος πρωταθλητής», τέτοια ματσάκια πρέπει να τα καθαρίζεις. Η φαρέτρα του είχε ταχύτερα ελαστικά, χρήση DRS, μηδενισμό των διαφορών λόγω του αυτοκινήτου ασφαλείας, ακόμα και το μαξιλαράκι που προσέφερε η διαφορά του στη βαθμολογία. Δεν τα κατάφερε όμως. Γιατί πολύ απλά, ο Hamilton είναι καλύτερος οδηγός.
Πάντως αξίζει ένα τεράστιο μπράβο στη Mercedes που τους επέτρεψε να δείξουν τα δόντια τους, να μονομαχήσουν όσο πήγαινε. Κι αν πράγματι η μάχη ήρθε με τις ευλογίες της ομάδας, διπλό μπράβο επειδή τότε έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στον τομέα της πρόβλεψης και διαχείρισης τέτοιων καταστάσεων. Επειδή δύσκολα θα αλλάξουν οι ισορροπίες στην πορεία της σεζόν, μακάρι να συνεχίσουν έτσι ώστε να υπάρξει πραγματικό ενδιαφέρον για την ανάδειξη του παγκόσμιου πρωταθλητή του 2014.
Όμως το 900ο GP στην ιστορία του σπορ είχε κι άλλα αξιοσημείωτα. Ο Sergio Perez άφησε τη μικρομεσαία Sauber με την οποία είχε πανηγυρίσει τρία βάθρα, για τα μεγαλεία της McLaren. Εκεί πάτησε μπανανόφλουδα και σε μία σεζόν που θύμιζε τραγωδία του Αισχύλου, του κόλλησε η ρετσινιά ενός από τους αποτυχημένους οδηγούς στην ιστορία της. Χρειάστηκε μόλις 2 εκκινήσεις (στη Μαλαισία είδε το GP από την TV) για να ξεπλύνει τη ντροπή με το ροδόνερο που στο Μπαχρέιν χρησιμοποιούν στο βάθρο αντί για σαμπάνια. Τέταρτο βάθρο για τον Μεξικανό, δεύτερο για την Ινδική ομάδα που μάλιστα σκαρφάλωσε στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας κατασκευαστών – και δεν είναι Πρωταπριλιά.
Στη Red Bull, ο Θεός της γκαντεμιάς ξεπληρώνει γραμμάτια και ενώ ο Ricciardo εντυπωσιάζει, του Vettel του τυχαίνουν όλο μικρο-προβλήματα. Στο downshifting στις κατατακτήριες, στην τελική ταχύτητα στον αγώνα, δείχνει να μην είναι η χρονιά του. Αλλά οι πρωταθλητές έχουν δείξει πως έχουν κα΄νει άλματα βελτίωσης από τον χειμώνα της απελπισίας που βίωσαν στις δοκιμές εξέλιξης.
Δρόμος διπλής κατεύθυνσης και από την άλλη πηγαίνει η Williams. Στις δοκιμές πετούσε, σε Αυστραλία και Μαλαισία η βροχή του Σαββάτου μούσκεψε τις δυνατότητες της αλλά στο Μπαχρέιν είχε την ευκαιρία να δείξει την πραγματική της δυναμική. Τρίτος στο grid o Bottas, μαζί με τον Massa ήταν ανταγωνιστικοί στον αγώνα μέχρι που ήρθε το safety car και τους τον κατέστρεψε.
Για το μεγάλο μπαμ του 39ου γύρου, όπου ο καημένος ο Esteban Gutierrez τα είδε όλα να γύρω να γυρίζουν και να αναποδογυρίζουν… δεν τίθεται ερώτημα ευθύνης. Ο κατά συρροή «εγκληματίας» Pastor Maldonado ξαναχτυπά και δεν είναι μόνο η ανεκδιήγητη απόφαση του να χωθεί στην εσωτερική βγαίνοντας από pit stop αλλά ακόμα χειρότερα, η παντελής απώλεια επαφής με το περιβάλλον που μαρτυρούν οι δηλώσεις του: «Ο Esteban ήταν εκτός αγωνιστικής γραμμής…», «δεν είχα κάπου αλλού να πάω…», «είναι δύσκολο να καταλάβω τι συνέβη…». Με τέσσερις λέξεις; Σχιζοφρενής «δολοφόνος» με τιμόνι.
Κλείνω με τη Ferrari, όπου μία εικόνα τα έλεγε όλα. Αυτή του προέδρου της, Luca di Montezemolo, που ενώ όλη μέρα φαμφάριζε περί αλλαγών κανονισμών, οδηγών αγώνων που θυμίζουν οδηγούς ταξί και άλλα γλαφυρά φτιαγμένα για πρωτοσέλιδα, όταν είδε τον Kimi Raikkonen να χάνει κάποια στιγμή μία ακόμα θέση από τη Force India του Nico Hulkenberg, το πρόσωπό του σκοτείνιασε από απογοήτευση. H F14 T αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων. Όπως και η F138 και η F2012 και η F150 Italia κ.ο.κ.
Ίσως λοιπόν αντί για… πολιτική, οι Ιταλοί πρέπει επιτέλους να βρουν τι στο καλό κάνουν τόσο λάθος, τόσο καιρό στο Μαρανέλο. Γιατί δεν έχει κανένα νόημα να έχεις τους δύο καλύτερους ίσως οδηγούς στο grid, αν δεν τους παρέχεις ένα μονοθέσιο ικανό να μεταφράσει την αξία και εμπειρία τους, σε αποτελέσματα…
ΠΑΝΟΣ ΣΕΪΤΑΝΙΔΗΣ
http://www.contra.gr/Columns/Comment/emfyliwn-anagnwsma.2727205.html
