Δια της παρούσης επιστολής επιθυμώ να επισημάνω ορισμένα καυτά ζητήματα που
συμβαίνουν στη χώρα μας. Όπως γνωρίζετε διευθύνω μία μικρή επιχείρηση και πιστεύω ότι
είμαι σε θέση να κρίνω και σχολιάσω λόγω της πολυετούς εμπειρίας που έχω αποκομίσει
στην Ελλάδα και στο εξωτερικό ότι στη χώρα μας η πολυσυζητημένη ανάπτυξη δεν είναι
δυνατό να αναγεννηθεί με το υπάρχον σύστημα φορολογίας, ασφαλιστικών εισφορών &
υπεραυξημένων συντελεστών Φ.Π.Α. Όλοι το συζητούν, όλοι το διατυμπανίζουν αλλά
κανένας δεν παίρνει αποφάσεις. Συνεπώς, οι επιχειρήσεις είναι καταδικασμένες να βαράνε
κουπί και όπου βγει.
Ποιος όμως έκθρεψε τα λαμόγια στην Ελλάδα; Οι εκάστοτε κυβερνήσεις.
Ποιος όμως επέτρεψε στις τράπεζες να είναι οι μεγαλύτεροι τοκογλύφοι; Οι εκάστοτε
κυβερνήσεις.
Με απλά λόγια να μην εκπλήσσεται ο Ελληνικός λαός που καταλήξαμε στη σημερινή
απελπιστική εποχή, γιατί μετά τη μεταπολίτευση και την είσοδο μας στην τότε Ε.Ο.Κ.
ακολούθησε μεγάλη εισροή χρημάτων για επενδύσεις τα οποία τελικά σκορπίσθηκαν στον
άνεμο για ψηφοθηρικούς λόγους χωρίς να γίνουν οι σχετικές υποδομές ανάπτυξης.
Ναυπηγοεπισκευαστική & Ναυπηγεία:
Στο χώρο που δραστηριοποιούμαι υπήρξε άνθηση περίπου μέχρι το 2005 όπου η ζώνη
Περάματος και τα Ναυπηγεία απασχολούσαν 25.000 εργαζομένους με συνέπεια η εισροή
συναλλάγματος ήταν αθρόα. Ωστόσο, ακόμη και μερικά χρόνια πριν το 2005 το πρόβλημα
άρχισε να φαίνεται στην αγορά της επισκευής πλοίων και ότι τελικά κάποια δεδομένη στιγμή
δεν θα υπήρχε ούτε βάρκα για επισκευή στο Πέραμα, όπερ και εγένετο.
Ο λόγος αυτής της καταστροφής που έχει συντελεσθεί στον Σαρωνικό κόλπο έχει προέλθει
από τρεις παράγοντες:
Α. Υπερβάλλοντας συνδικαλισμός.
Β. Κρατική ανευθυνότητα & υπέρμετρη γραφειοκρατία.
Γ. Παντελής έλλειψη υποδομών.
Πως είναι δυνατόν η Τουρκία να έχει τη τωρινή εποχή 150 καράβια για διάφορες επισκευές
και εμείς στην Ελλάδα συζητάμε για τον 13ο & 14ο μισθό αν τελικά θα κοπεί ή όχι. Το θέμα
όμως δεν είναι ο 13ος & 14ος μισθός αλλά ότι δεν υπάρχουν δουλειές δεδομένου ότι γνωρίζω
πολύ καλά ότι πριν το 2005 στο κλάδο μας ο μέσος όρος ημερομισθίων ανά εργαζόμενο ανά
έτος ήταν κατ’ ελάχιστο 250. Οι περισσότερες επιχειρήσεις που ήταν ορθολογισμένες και
φερέγγυες ως προς τις υποχρεώσεις τους, σήμερα δεινοπαθούν και είναι έτοιμες να κλείσουν.
Αναρωτιέμαι αν ήρθε ποτέ κανένας υπουργός όλα αυτά τα χρόνια έστω και απρόσκλητος
να διαπιστώσει τι συμβαίνει στους κόλπους και τα λιμάνια; Η απάντηση είναι προφανής:
Κανένας. Δεν νομίζω με τις σημερινές συνθήκες ότι κάποτε θα υπάρξει ανάπτυξη και όχι
μόνο στο δικό μας κλάδο αλλά σε όλους αν η φορολογία δεν υποχωρήσει σε συντελεστή
15%, ο συντελεστής Φ.Π.Α. επίσης κατά 50% καθώς και οι ασφαλιστικές εισφορές κατά 30-40%.
Είχα επισκεφθεί τα Ναυπηγεία Tuzla στην Τουρκία πριν 15 χρόνια και επίσης τελευταία το
2011. Αυτό που διαπίστωσα εκεί μπορώ μόνο να το παρομοιάσω ως το 8ο θαύμα. Έχουν
δημιουργηθεί στη περιοχή της Tuzla πάνω από 40 επισκευαστικές μονάδες πλοίων και
μικροναυπηγεία. Πως δημιουργήθηκαν; Πολύ απλά το κράτος τους παρεχώρησε το χώρο
με απλές και γρήγορες διαδικασίες, σοβαρές επιδοτήσεις, επιβαλλόμενος Φ.Π.Α. 13% και
συντελεστή φορολόγησης περίπου 12%. Αυτοί είναι οι λόγοι της μεγάλης ανάπτυξης και
κανένας άλλος. Απλά πράγματα. Είναι πολύ λυπηρό οι Τούρκοι να έχουν τη δυνατότητα
πίστωσης από τους Ευρωπαίους και εμείς οι Έλληνες να μην μπορούμε να εισάγουμε έστω
και μία πρόκα χωρίς την προκαταβολική πληρωμή της σε μετρητά.
Κανείς επαγγελματίας δεν θέλει τη καταστροφή της επιχείρησης του αλλά δυστυχώς μας
κατέστρεψαν οι κυβερνήσεις τόσα χρόνια.
Επίσης, λέμε ότι έχουμε άριστους τεχνίτες αλλά δυστυχώς δεν έχουν αξιοποιηθεί και όχι με
ευθύνη των επιχειρήσεων αλλά από τους προαναφερόμενους λόγους. Για χρόνια τηρούσαμε
τους χρόνους παράδοσης εργασιών στην Ελλάδα χωρίς καθυστερήσεις αλλά δυστυχώς τα
λιμάνια πεθαίνουν χωρίς πλοία και όχι τα πλοία στα λιμάνια.
Μία κύρια παράμετρος για όσα έχουν συμβεί στο χώρο μας είναι οι επαναλαμβανόμενες
απεργίες καθοδηγούμενες από τα συνδικάτα. Οι επιχειρηματίες του χώρου δεν είναι
δολοφόνοι όπως αναφέρονται και ακόμα και σήμερα που δεν υπάρχει ημερομίσθιο στο
Πέραμα επικαλούνται θέματα αυξήσεων και συλλογικών συμβάσεων. Αναρωτιέμαι
εύλογα γιατί να μην υπάρχουν διμερείς αξιοκρατικές συμβάσεις μεταξύ εργαζομένων και
επιχειρήσεων; Δηλαδή άσπρος σκύλος, μαύρος σκύλος το ίδιο; Δεν είναι δυνατόν.
Έκλεισαν όλα τα ναυπηγεία που ήταν το δεκανίκι του Περάματος και εν τέλει χωρίς
ναυπηγεία πως θα δουλέψει το Πέραμα και οι εργαζόμενοι; Άρα η υπόθεση είναι τελειωμένη.
Επίσης, τα τελευταία χρόνια δεν υπήρξε εργασία στο Πέραμα χωρίς απεργία με συνέπεια οι
ναυτιλιακές εταιρείες να οδηγήσουν τα πλοία κάπου αλλού για επισκευές εφόσον η προπέλα
γυρίζει. Είναι λυπηρό μία ναυτική χώρα όπως η Ελλάδα που υπερηφανευόμαστε ότι οι
Έλληνες εφοπλιστές είναι Νο.1 στο κόσμο και ο χώρος των επισκευών να είναι νεκρός και
να μην υπάρχει Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Δεν καταλογίζω ευθύνες στους εφοπλιστές
γιατί και εγώ το ίδιο θα έκανα δεδομένου ότι και το κάθε πλοίο είναι μία επιχείρηση.
Από την πείρα που έχω αποκομίσει έχω θαυμάσει τις σταθερές και απλές αρχές λειτουργίας
επιχειρήσεων, εργολάβων, υπεργολάβων και εργαζομένων σε Ευρώπη, Ασία, Μεσόγειο ενώ
στην Ελλάδα επικρατεί ένα μεγάλο μπάχαλο.
Τι απορούμε το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει!
Νίκος Σουβλέρης
